آشنایی با معیارهای ساختمان های سبز و پایدار

مبحث چهارم مقررات ملی ساختمان تحت عنوان الزامات عمومی ساختمان یکی از مباحث آزمون رشته های عمران (اجرا)، رشته ترافیک،رشته شهرسازی و معماری (طراحی، نظارت و اجرا) می باشد.

در این نوشتار به بررسی معیارهای ساختمان های سبز و پایدار می پردازیم.

معیارهای ساختمان های سبز و پایدار:

الف) گوناگونی و تنوع:

از اساسی ترین اهداف توسعه پایدار است. با طراحی کاربری های متفاوت همجوار در محلات شهری، درصد زیادی از هزینه ها و آلودگی هوا کاهش می یابد.

ب) اقلیم و آب و هوا:

آگاهی به چگونگی انطباق ساختمان با اقلیم خاص منطقه از مباحث مهم معماری می باشد. طراحی اقلیمی، روشی برای کاهش همه جانبه هزینه انرژی ساختمان و عوامل اقلیمی موثر بر بنا شامل تابش آفتاب، دما، رطوبت، باد و بارندگی می باشد.

پ) پوشش ساختمان ها:

استفاده از پوشش های گیاهی بیشتر در سقف، نماها و کف فضاها به حفظ انرژی در ساختمان کمک می کند.

ت) بکارگیری ظرفیت حرارتی جرم مصالح ساختمانی:

ظرفیت بالاتر حرارتی جرم دیوارها و سقف ها باعث بالا رفتن زمان انتقال حرارت بین فضای داخلی و خارجی می شود. استفاده از پوشش های دوجداره می تواند باعث مصرف بیشترین حرارت بدست آمده از خورشید در روز و مصرف آن در شب شود.

ث) رنگ:

استفاده از رنگ های روشن برای اقلیم های گرم و رنگ های تیره و جذب کننده برای اقلیم های سرد ترجیح داده می شود.

ج) پنجره و در:

نوع، جنس و ابعاد و مکانیایی پنجره تاثیر بسزایی در حرارت اکتسابی از آفتاب دارد. انتخاب نوع شیشه و پروفیل پنجره مناسب در درازمدت باعث کاهش هزینه های انرژِ مصرفی ساختمان می گردد.

چ) سایه اندازی:

از برآمدگی ها و پیش آمدگی های بام ساختمان، سایبان ها، ساباط ها و پرده ها برای جلوگیری از دریافت حرارت غیرضروری آفتاب می توان استفاده کرد.

ح) طراحی با کمترین نسبت سطح بیرونی به حجم بنا:

بالا بودن این نسبت نشان دهنده راندمان خوب انرژِی است.

خ) بالا بودن نسبت سطح به محیط:

عبارت است از بالا بودن حاصل تقسیم مساخت یک طبقه بر محیط آن طبقه. هر چه این مقدار بزرگتر باشد راندمان انرژی ساختمان بیشتر است.

د) استفاده از مصالح ساختمانی بادوام، طبیعی، بوم آورد و غیر رسمی و مناسب و قابل بازیافت

ذ) طراحی مناسب فضاهای داخل بنا برای بهره گیری بیشتر از عوامل طبیعی، حرارت آفتاب، و نور طبیعی.